BARCELONA ANDERS BEKEKEN: EERSTE BEDRIJF IN VIER SCENES 

Scène 1 

Het is 8 uur in de ochtend. Op de kleine pier vlakbij het Casino van Barcelona profiteert een eenzame jogger van de ochtendkoelte om zijn ding te doen. Het nabijgelegen strand van Somorrostro ligt er nog zo goed als verlaten bij en ook op de Carrer de la Marina - de grote boulevard van aan de zee tot aan de Avinguda Diagonal is er op dit uur op een zaterdag nauwelijks verkeer. Ik was net uitgestapt in het metrostation Marina op lijn L3. Ik had niet moeten aanschuiven aan het ticketautomaat en ik had niet moeten drummen voor een zitplaats in het metrotuig. Tijdens de rit vanuit Canyelles aan de andere kant van de stad had ik proberen raden wie net als ik van elders uit de wereld kwam en voor wie lijn L3 deel uitmaakte van de dagelijke routine. Ik kon niet anders dan het tweede vermoeden voor het overgrote deel van mijn medepassagiers. Vlakbij het strand van Barceloneta ga ik een koffie halen. Het gaat er allemaal relaxed aan toe. Barcelona? Best een leefbare stad, ik zou er wel kunnen wonen!

Scène 2 

Het is drie uur in de namiddag. Op een balkon twee hoog op de Carrer de Sardenya - vlakbij de Sagrada Familia - staat een vrouw in een sjofele kamerjas een sigaret te roken. De kapperszaak op het gelijkvloers verschilt in niets van kapperszaken in eender welke andere stad. Iets verderop is er een fietsenwinkel en nog iets verder zijn er twee autogarages. in dezelfde straat zijn er ook een Lidl en een Starbucks, een Bonpreu supermercat, maar evengoed een snackbar Istanbul, een nagelsalon, een bakker-pattissier, een bankkantoor. Er zijn nauwelijks parkeerplaatsen, maar wel een fietspad en daarop staan géén auto's. Op de brede trottoirs zie ik weinig tot geen zwerfvuil slingeren. Net als overal elders in de stad, zorgen de platanen voor de nodige schaduw. Ik hoor geen rolvaliezen ratelen en ik tref nauwelijks of geen verlopen backpackers aan in het straatbeeld. Op de dwarsende Avenida Diagonal - die is overal - is het verkeer gewoon druk, maar niét overdreven druk, er wordt niet of nauwelijks geclaxonneerd en iedereen wacht keurig zijn beurt af aan het rode licht. Het grootstedelijke leven gaat zijn gangetje, op een ritme dat ik eerder in een provinciestad verwacht dan in global city met meer dan anderhalf miljoen inwoners. Best een leefbare stad, ik zou er wel kunnen wonen!

Scène 3 

Het is 9 uur ‘s avonds. Op het plein voor de kathedraal van Barcelona proberen acrobatische dansers de omstaanders te verstrooien. Echt indruk maken doen ze niet, maar iedereen blijft beleefd kijken, een bescheiden applaus volgt. Op de de Plaza de Catalunya halen enkele tieners hun beste skate tricks boven maar is voor de rest alles rustig. Zelfs op de Ramblas spot ik lege plekken op de terrassen, en een paella is er minstens twee maal zo goedkoop als eender welk gerecht in de eerste de beste tweederangszaak in Parijs. Alle straatverkopers leuren met dezelfde fluorescerende rommel, maar klampen niemand persoonlijk aan. Het is één en al zomerse gemoedelijkheid en de palmbomen maken het mediterrane avondplaatje compleet. Barcelona? Best wel een leefbare stad!

Scène 4

Het is 12 uur ‘s nachts. Verspreid over het strand van Bogatell zitten groepjes mensen te keuvelen. Een straatverkoper komt rond met flesjes bier - one euro, my friend. De jongen lijkt oprecht plezier te hebben in zijn werk. Als we duidelijk gemaakt hebben dat we écht geen bier meer hoeven banjert hij zonder verder aan te dringen fluitend naar een volgende groepje. Het is heerlijk om na een hete zomerdag in de Middellandse Zee te kunnen springen. Is dit dan echt de meest vervuilde zee ter wereld? Wanneer ik aan de voorlaatste boei kom, kan ik nauwelijks nog iets op het strand onderscheiden en besluit dan maar wijselijk om terug te zwemmen. Om 2 uur s'nachts blijkt het metrostation Poblenou potdicht maar ik maal er niet om de 8 kilometer naar onze verblijfplaats aan de rand van de stad terug te wandelen. Metrobestuurders mogen ook slapen. Zelfs op de Avinguda Diagonal - alweer - is de drukte zo goed als stilgevallen, een stad die 's nachts vertraagt is een een stad op mensenmaat. De woonblokken in de buitenwijken lijken aan de buitenkant best leefbaar. Je hoeft maar uit het raam te kijken en je ziet een palmboom, word je instant goedgezind van. Barcelona? Ik zou er best kunnen leven!

Brussel stinkt, in Londen is het slecht weer, Rome is vuil en lawaaierig, Praag is een museum en in Boekarest staan de auto's vier rijen dik dubbelgeparkeerd. Maar Barcelona? Na vier dagen kon ik er enkel over spreken in superlatieven. De stad heeft hét. Ze straalt iets mondain uit zonder daarom verwaand te zijn, ze is proper maar niet afgelikt, ze mist de nervositeit van andere wereldsteden. Heb ik iets gemist? Meer daarover in het tweede deel van Barcelona, anders bekeken - binnenkort op deze blog! Het verhaal van de bus- en treinreis naar Barcelona lees je elders op onze blog.