Zeer lezenswaardig interview in de weekendkrant van De Standaard met de CEO van Brussels Airport Company. Zomer Zonder Vliegen las het kritisch, vat samen en reageert. De vragen zijn pertinent, de antwoorden van Arnaud Feist alles welbeschouwd redelijk en begrijpelijk, maar onvoldoende (foto: De Standaard).

Ja, elke economische activiteit heeft impact op het milieu. Ja, Brussels Airport geeft werk aan tienduizenden mensen. En ja, het deugt niet dat luchthavens soms zwaar gesubsidieerd worden. Tot daar volgen we Feist. Bovendien geeft de topman van de luchthaven grif toe dat CORSIA, het akkoord waarmee de sector de CO2-uitstoot door de luchtvaart vanaf 2021 wil compenseren, niet ver genoeg gaat: ‘Als industrie moeten we meer doen, maar het is een akkoord met heel veel partijen. Europa en Europese maatschappijen kunnen het voortouw nemen.’

Arnaud Feist speelt zijn rol, wij de onze. Het siert de CEO van onze nationale luchthaven dat hij erkent niet op alles een antwoord te weten. Toch kunnen we het enkel jammer vinden dat er weinig verfrissende ideeën naar voor komen in zijn betoog. Mensen willen nu éénmaal reizen en zullen dat blijven doen, en daarmee is de kous af. Feist vindt het ondemocratisch dat armere mensen niet meer zullen kunnen vliegen door een vliegtaks van 50 of 100 euro. Hij vergeet dat vliegen fundamenteel ondemocratisch en onrechtvaardig is. Onze levensstijl – inclusief vliegreizen – gebruikt veel te veel planeet om democratisch genoemd te kunnen worden.

Feist pleit voor een verbod op korteafstandsvluchten naar Londen of Parijs. Wat hij zedig verzwijgt is dat de vrijgekomen luchthavencapaciteit snel zal ingenomen worden door vluchten op verdere bestemmingen. Nada klimaatwinst, het is enkel de luchtvaartsector zelf die haar winst telt.

De luchthavenbaas zegt dat hij de kritiek van de klimaatbetogers – wij dus – begrijpt maar hij voegt eraan toe dat we the bigger picture uit het oog verliezen: ‘Ik zie andere sectoren die veel meer impact hebben op het klimaat’. Over dat laatste willen we het even niet hebben, maar over het eerste kaatsen we de bal terug. We verliezen allesbehalve het grotere plaatje uit het oog, integendeel.

Vliegreizen zijn wegwerpproducten geworden. We vliegen enkel omdat het kan, en omdat het een behoefte inwilligt die ons door de markt en bijhorende culturele opvattingen over vrijheid, onafhankelijkheid en een hypermobiele levensstijl worden opgedrongen. Zomer Zonder Vliegen plaatst kanttekeningen bij die opvattingen en wil mensen uitdagen andere manieren van reizen te herontdekken, om bewuster te reizen, trager, en ja, soms minder ver.  

Onze collectieve vliegverslaving maakt onlosmakelijk deel uit van een ruimer consumptiepatroon dat niet langer houdbaar is, enkel alleen ten gunste van een eindeloze economische groei maar ten koste van de planeet en een groot deel van haar bewoners. De weg terug wordt steeds moeilijker. In het beste geval zorgen vliegreizen voor een meer verbonden wereld, maar vaak zijn ze niet meer dan een uitwas geworden van de consumptiemaatschappij en ze zijn er minstens een symbool van. Dát is het grotere plaatje, dát is waar het echt over gaat.