Chris en Vivianne gingen vorig jaar met de trein en de boot naar The Isles of Scilly, een eilandengroep 45 kilometer voor de kust van Cornwall, het meest zuidwestelijke stukje Engeland. Vivianne stuurde er ons een kort mailtje over. Het was een langgekoesterde droom geweest, en ze hadden de reis uiteindelijk cadeau gekregen voor hun dertigjarig huwelijksjubileum. Op de eilanden is het jachtige leven ver weg – alles is te voet bereikbaar.

Niet veel later volgde een tweede mailtje. Er moest Vivianne nog iets van het hart. De poëtische kwetsbaarheid van een plek als de Scilly Eilanden verdraagt geen massatoerisme, een aanzienlijk deel van de inwoners vreest de uitverkoop van de archipel aan het grote geld. Vivianne en Chris koesteren de herinnering aan de reis hartstochtelijk. En toch, ergens wringt het om die herinnering zomaar te grabbel te gooien op het anonieme wereldwijde web. Het voelt bijna aan als verraad, een geheim onthuld. The Isles of Scilly verdienen het gevrijwaard te blijven van een te grote toeloop van bezoekers.

Het is een besef waar veel reizigers mee worstelen. De wereld verliest haar geheimen en daar dragen we willens nillens allemaal aan bij. Elke plek is bereikbaar geworden, iedereen gaat overal naartoe en is overal geweest. Ik kan enkel vurig hopen dat er op onze planeet voor eeuwig genoeg Isles of Scilly overblijven.