Het is een race tegen de klok om op tijd in de haven te geraken. Ik ga als één van de allerlaatsten aan boord van de Stena Hollandica. Hoog en droog vanop deck 10 zien de oerhollandse huisjes achter de dijk van Hoek van Holland er nog kleiner uit dan vanop de begane grond. Ook de rood-wit gestreepte vuurtoren lijkt steeds meer een anachronisme, welke zeevaarder heeft er nu nog een vuurtoren nodig? 

Ik check op wikipedia snel nog wat cijfers over deze varende mastodont: 240 meter lang, meer dan 50 meter hoog, capaciteit 1200 passagiers en 85 bemanningsleden en 5500 meter rijbaan op deck 3 tot 8. Als een wervelwind ga ik op ontdekking op deck 9:  een stuk of drie bars, een restaurant, een cinemazaal, een taxfreeshop, een game room, een driver’s lounge - die laatste overigens verboden terrein voor toeristen zoals ik. Ik heb sowieso al meer dan genoeg aan één biertje en een portie nootjes. Op deck 11: mijn binnenkajuit-voor-één-nacht. Ik prijs me gelukkig dat ik me nog steeds onveranderlijk kinderlijk enthousiast kan voelen over dit soort luxe die nooit vanzelfsprekend mag worden - er is zelfs televisie!

Op de Nieuwe Waterweg paradeert het ene containerschip na de andere tanker, op weg naar de haven van Rotterdam, toegangspoort tot een een afzetmarkt ter grootte van een heel continent met een onstilbare honger naar meer. George Town, staat er in grote letters op de achterboeg van één van de schepen. George Town, Cayman Islands. Een ander schip komt uit Singapore. Twee matrozen hangen over de reling. Ik heb er geen flauw idee hoe van dit soort lui van de lange omvaart in het leven staan – gevangen in de monotone microcosmos die een zeeschip moet zijn. 

Uit de schouw van de Hollandica komt vervaarlijk bruine rook. We gaan onherroepelijk los. Enkel de langgerekte pier van de Hoek van Holland houdt aan stuurboord de suggestie van het vasteland nog even vast. De schemering valt. De megaraffinaderijen, chemische installaties en terminals van de Nieuwe Maasvlakte aan de overzijde van de Waterweg baden in het felgele neonlicht. Het is een fascinerend panorama op een ontmenselijkte, bevreemdende omgeving - een industriële natte droom die zelfs een systeemscepticus als mij in verwarring brengt.

Daarna is er enkel nog zee. Een heerlijk rustige nacht en iets minder dan 200 kilometer in vogelvlucht later vaart de boot de haven binnen. ik heb een oude wereld achter mij gelaten, een nieuwe wereld - een eiland dan nog, ligt verwachtingsvol voor mij open.

En daar sta ik dan, om half acht, op een niet eens zo mooie plek op een doordeweekse donderdagochtend. De straten hebben namen als Farmhouse Road, Long Meadows and Gravel Hill Way, de schoolgaande jeugd loopt er in in pak en das naar de bushalte en aan een rond punt moet je naar links in plaats van naar rechts.

Ik haal diep adem neem de tijd om het allemaal te laten doordringen. Ik ben in Harwich, Essex, regio East Engeland, in een uithoek van een slordige tweehonderdduizend vierkante kilometer Verenigd Koninkrijk, en dat is een even eenvoudige als opwindende gedachte!