Dertien juni 2018 is een zinderende zomerdag. Ik ben in het zuiden van Montenegro, op goed 20 kilometer van de hoofdstad Podgorica, niet ver van de grens met Albanië. Diep onder mij kronkelt de Crnojevica Rijeka zich een weg doorheen het spectaculaire, ongerepte karstlandschap. Tussen de heuveltoppen door zie ik in de verte de inhammen van het Skadarsko Jezero, glinsterend in de zon – 360 graden panoramische perfectie. Reality check. Ik ga in de remmen en haal diep adem. Er staat geen zuchtje wind. Dít is het moment, dít is de mooiste plek waar ik ooit geweest ben.

Holy sh*t, waar is iedereen, is dit echt? Het is een intens moment, een emotionele, bijna spirituele ervaring. Ik knijp mezelf net niet in de arm. Ik ben omgeven door niets dan uitzinnige schoonheid, maar het gaat veel dieper dan dat. Alles komt samen – zowel fysiek en mentaal voel ik mij on-top-of-the-world. Ik heb geen enkel ander verlangen dan hier te zijn en hoef nergens anders naar toe – een moment met eeuwigheidswaarde.

Denk Provence, mix het met Toscane, voeg er wat Alpen aan toe, en je krijgt een idee hoe Montenegro er zou kunnen uitzien. Op 13 juni 2018 was het leven zoals het leven moet zijn, op 13 juni 2018 heb ik besloten dat Montenegro het mooiste land ter wereld is.

Amen!