Een interview met Bart De Wever op VRTnws. Ik heb het twee keer bekeken en nog eens gelezen ook, zwart op wit. Ik wilde het begrijpen. Hoe diep kan het water zijn tussen mensen? Moest ik met Bart De Wever in gesprek gaan, waar zouden we elkaar vinden? Ik dacht na, over wat mij drijft om morgen aanwezig te zijn in Brussel, samen met tienduizenden anderen. Ik dacht na, en ik probeerde te begrijpen wat Bart De Wever drijft, en wat drijft zijn achterban? Geloven ze echt wat ze geloven maar vooral: wat zegt dat over waarin ikzelf geloof? Voor BDW ben ik een economische doemdenker met een vergiftigde geest, ik geloof in religieuze apocalypsverhalen met een sectair karakter. Ik ga sterven, samen met al mijn vertroebelde vrienden. En zelfs samen met mijn moeder, want ook zij zal aanwezig zijn – seniors for climate!

Al bijna een jaar nu voer ik campagne met Zomer Zonder Vliegen, samen met Peter Paul, Nelson, Annelien, Esther en zovelen anderen die ons actief of stilzwijgend ondersteunen. Ik vertel vanuit mijn eigen ervaringen hoe fantastisch reizen zonder vliegtuig kan zijn, over het trage reizen en het goede leven, de onbekende schoonheid dicht bij huis en het gevoel ver van huis te zijn, ergens in Europa. Voor Bart De Wever zijn we niet meer dan een soort bijbelse onheilsprofeten – “Als men nu al schuldgevoelens moet hebben omdat men op citytrip gaat met het vliegtuig, dan zijn we fout bezig“.

Beste Bart De Wever, we pikken uw verwijten niet langer. We zadelen niemand met schuldgevoelens op – schuld, dat is voor voor katholieken en ikzelf ben alvast geen katholiek. Mijn geest is niet vergiftigd en nee, ik ben niet van plan om terug in een grot te kruipen en het einde af te wachten. Ik ben nog het meest boos dat u twijfelt aan mijn oprechtheid, en aan die van die tienduizenden anderen die morgen in Brussel zullen zijn. Want ja, ik ben oprecht bezorgd, zowel door wat de wetenschap mij vertelt als door wat ik zie en ervaar als ik er (zonder vliegtuig, maar dat is het punt niet) op uittrek in onze wereld – al mijn hele leven lang. Het raakt mij diep – op een bijna religieuze manier als u wil, ik schaam mij er niet voor – om te zien welke voortdurende aanslag we plegen op onze planeet, van het bosje vlakbij mijn huis dat nu parkeerterrein geworden is tot de plastic soup in de Stille Oceaan. Het kan niet, het mag niet, het maakt me triest en dat gevoel is wat mij tot mens maakt, tot deel van de planeet.

Velen van die mensen die morgen in Brussel zullen zijn, nemen waarschijnlijk regelmatig een vliegtuig, maar dat kan mij echt niet schelen. Geloof me, het doet echt niets af aan hun oprechtheid. Ik en mijn collega’s met Zomer Zonder Vliegen, anderen met hun zoektocht naar een zero waste levensstijl of een veganistisch voedingspatroon, mensen die eens meer de auto laten staan en de fiets nemen, het doet er niet toe,  we doen allemaal iets en we inspireren elkaar. Nog eens, het is een zoektocht, een zoektocht die ons uitdaagt onszelf en bij uitbreiding de hele mensheid in vraag te stellen. Maar we brengen allemaal een positief verhaal, dat is het belangrijkste. De toekomst wordt anders en ja, wij worden anders. U zei het zelf al: verandering werkt.

Maar we gaan het niet redden met technologie alleen. Even doorbijten, en flink wiskunde en fysica studeren, maar blijf vooral vliegen, de vliegtuigen worden heus wel snel zuiniger. Dát is wat u zegt en het doet pijn aan mijn oren en ogen. Maar toch ook bedankt, ik ben nog harder gemotiveerd om het positieve verhaal van Zomer Zonder Vliegen met zoveel mogelijk mensen te delen. Je hoort nog van ons, het wordt een fantastische reis!

Een zomer zonder vliegen, de zomer van je leven!