Op de kaarsrechte N57 tussen Rance en Chimay waan ik mij in  Canada, hoewel ik daar nog nooit geweest ben. Aan de metershoge muur rond de betonfabriek langs de invalsweg naar Charleroi word ik teruggekatapulteerd naar het Berlijn van de jaren tachtig, dat ik nochtans enkel ken van foto’s. Op het parkeerterrein van de Carrefour in mijn eigen Gent denk ik terug aan mijn Erasmusjaar in Boekarest. Op een bochtige weg In Luxemburg voel ik mij in Zwitserland, en in Zwitserland in Luxemburg. Op de verlaten tweevaksbaan in Picardisch Wallonië waan ik mij  in Frankrijk en in het Normandische bocagelandschap ben ik terug in Kent in Engeland. De grijze lucht in Zweden ziet er net zo uit als de grijze lucht van thuis en het verwilderde akkerland in het natuurgebied vlakbij huis doet me onwillekeurig terugdenken aan mijn Zweedse dagen.  

Waar ik ook ben, ik ben altijd ergens – een vliegtuig is overbodig.

Meer inspiratie over hoe je dat aanpakt, zo in je eigen hoofd reizen, vind je in deel 1 en deel 2 van ons blogreeksje. En voor als er niemand kijkt, blijft dit ook nog altijd een dijk van een nummer ;).