15 September 2019

Gastblog: Leven zonder vliegen - getuigenis

door Gast (Lut Mortelmans)
Inspiratie
15 September 2019

Gastblog: Leven zonder vliegen - getuigenis

door Gast (Lut Mortelmans)

Onlangs passeerde ik bij het 15-jarige jubilieum van Cambio Autodelen. Daar leerde ik, geheel toevallig via een kaartje, dat er nog mensen zijn die ijveren om het ons luchtruim niet langer te bezoedelen met tonnen verbrandde kerosine. Voor die dag dacht ik dat ik de enige “vliegweigeraarster” was. Een eenzaam bestaan. Er militant voor uitkomen zou me de status als eigenzinnige, wereldvreemde zonderlinge geven, zo dacht ik. Dus bleef ik jaren stilzwijgend vliegen weigeren. Zomer Zonder Vliegen stemt me dan ook erg hoopvol!

Hoe ik vliegweigeraarster geworden ben? In 2006 nam ik een vlucht naar Griekenland, en het werd meteen mijn laatste. Bij het opstijgen panikeerde ik zo hard dat mijn hart uit mijn lijf bonsde en dat mijn magere beentjes aanvoelden als ballonnen. Deze reactie was zo ingrijpend dat ik besloot het vliegtuig te laten voor wat het is. Ooit moest ik wel eens naar huis, dus toen kocht ik een ticket voor de overzetboot van Patras naar Brindisi (Italië). Daar nam ik de trein doorheen heel Italië tot Milaan, waar ik de nachttrein richting Brussel nam. Mijn besluit stond vast: nooit ofte nimmer nog een vliegtuig in!

Het lot zette me eigenlijk op het juiste spoor! Blijkbaar wil het lot dat ik onze blauwe planeet mee help beschermen. Wat eerst begon als een lichamelijk ongemak verwerd tot een militante houding tegenover de waanzin van het wereldwijde vliegwezen. Deze ommekeer was het begin van een bewustwordingsproces inzake het verschijnsel vliegen. Vliegen is voor vogels en insecten. Als de mens zou bedoeld zijn als vliegend wezen, zouden er wel vleugels aan ons lichaam zitten. Om in een tuig te gaan zitten dat ons geforceerd en mechanisch doet vliegen is waanzin, zelfs hoogmoed. Icarus was de eerste die het probeerde met fatale afloop.

Over waanzin gesproken, wie vindt het nu zo leuk om uren voor vertrek al klaar te staan, gescand te worden als een zware crimineel, om dan urenlang geprangd te zitten in een stoel waar je je benen niet kan strekken, luchtzakken te doorstaan, jetlag op te lopen, je bagage kwijt te raken of zelfs zonder bagage op de vakantieplaats te arriveren…

“Ja maar je bent snel op bestemming,” is dan de repliek van mensen. Weten die mensen nog wel hoe plezierig het is om in een trein naar buiten te kijken naar de wisselende landschappen en naar nieuwe werelden die zich openen? Of hoe gezellig het is om aan de bar in de sneltrein iets te drinken of te eten? Hoe knus je in jouw gereserveerde plaats kan zitten lezen of dutten? Dat je kan rondlopen? Dat je je in een nachttrein heerlijk horizontaal kan uitstrekken en je in slaap kan laten wiegen door het ‘toedoedoem’ van de trein? Dat je door een nachtreis een dag wint?

Alsmaar sneller, hoger, verder. En dan maar mindfullness workshops volgen om tot rust te komen. Terwijl je zonder die workshops eigenlijk kunt toepassen wat je leert: trager leven en bewust genieten van elk moment…