Een verhaal over de homo turisticus en wat geiten daarvan vinden!

Er rolt een mensenketting uit het cruiseschip aan de kade in Stavanger. Vervolgens schuift die zich over de loopbrug naar de ferry die wat verder ligt aangemeerd, klaar voor een tocht door Lysefjord. We hebben ook tickets voor de trip en wurmen ons noodgedwongen onder de massa. Op de boot valt het nog mee. We zijn maar met een paar tientallen om op het hoogste dek de frisse wind te trotseren en Lysefjord in al haar glorie te bewonderen. De overgrote meerderheid van de passagiers heeft zich neergeploft in het pluche van de lounge en probeert de ogen een beetje open te houden. De zoveelste all-inclusive feestnacht eist zijn tol. 

Plots kondigt de commentatorstem een bijzondere ontmoeting aan. We gaan op bezoek bij een geitenkolonie. Als de boot tot stilstand komt op een paar meter van de oever daalt zowaar één geit van de rotswand naar beneden. Het dier staat twee minuutjes met zijn snuit tegen de boeg. Ondertussen zijn een paar honderd medepassagiers tot leven gekomen en verdringen zich op de voorplecht. Alle smartphones hoog in de lucht. In honderd seconden worden duizend foto's gemaakt van de geit van Lysefjord. Zodra onze boot weer in beweging komt draait de geit zich om en terug van waar ze kwam. De voldane natuurliefhebbers spoeden zich terug naar hun sofa's benedendeks en sturen hun foto's de wereld rond: "geit gezien, echt de moeite!" Aan de andere kant van de berg zet een geitenboer een hek open en de geit van de Lysefjord vervoegt haar kudde. Daar wacht ze ongetwijfeld op haar volgende missie: de boot van 14u15.

Wandelend in het land tussen de Leie en de Kale in de groene rand rond Gent moet ik terugdenken aan de geit van de Lysefjord. De stroom cruisetoeristen die vanuit de Gentse haven de stad overspoelt vloeit niet tot hier. Groepen achter een opgestoken bordje voortsjokkende wereldreizigers kom je hier niet tegen. Je kan er wel een koe op je pad ontmoeten. Of een geit in een wei, die met haar gebleit in een oogwenk haar hele familie en vriendenkring rond zich verzamelt. Voor zover ik uit hun blik kan opmaken vinden alle geiten mij bijzonder interessant, voorwaar de overtocht waard, van de ene naar de andere kant van de wei. Geiten kennen nog geen smartphones, anders had de hele troep een foto, of nog beter een selfie kunnen maken met  die rare bezoeker. Om die dan naar geiten over de hele wereld rond te sturen, "mens gezien, in't wild, echt de moeite!".

Stond het niet al in de Fabeltjeskrant: "want dieren zijn precies als mensen?"

Deze column van Johan Lauwerier (geschreven in pré-coronatijden) verscheen eerder in Op Weg, het fiets- en wandelmagazine en ledentijdschrift van Grote Routepaden.

De kolommen van Op Weg staan trouwens voor je open! De lengte mag variëren, met een maximum van 12.000 tekens en graag een 20-tal foto's. Een echte deadline is er niet, want elke twee maanden verschijnt er een nieuw nummer met inspirerende verhalen voor volgende lente, zomer, herfst of - waarom niet, winter! Ben je dus een fietser of wandelaar, heb je een reisverhaal dat anderen kan inspireren en denk je dat het wel zou passen in een écht tijdschrift? Mail het naar opweg@groteroutepaden.be (en zet info@zomerzondervliegen.be gerust in cc ☺️).

Oh ja, tot slot, voor wie het zich afvroeg, Johan ging met de trein naar Noorwegen. Of daar familiale druk mee gemoeid is - met een zoon die vrijwilliger is bij Zomer Zonder Vliegen - laten we in het midden!