Een verhaaltje over de reis naar huis na een zomer zonder vliegen...

Het is 7u30 in de ochtend. 

Het laatste ontbijt. Een laatste koffie op een terras op het stationsplein. Vier keer checken of de treintickets wel zeker in in het voorste zakje van je rugzak zitten. Nog vlug wat snacks halen in de shop in het station. Zoeken naar een Nederlandstalige krant, maar er is enkel De Telegraaf. Tien minuten te vroeg naar het perron, maar de trein staat er al. Zoeken naar de juiste wagon. Er zit al iemand anders op je gereserveerde stoel maar er zijn vrije plaatsen zat, dus waarom hadden we eigenlijk gereserveerd? Stilte. Je reisgezel die vraagt: En, moedegij morgen werken? 

Overstappen in Parijs of in Rijsel, in Frankfurt,  Keulen of Aachen, of in Welkenraedt. Railpass niet vergeten invullen. Dit is de trein naar Oostende. In Luik schijnt de zon, in Leuven is het bewolkt. Een deel van je reisgezelschap stapt uit, zij zijn al thuis. Tot binnenkort, en zet de foto’s op google drive of zo he! In Brussel-Noord stappen de pendelaars op. Op andere dagen zijn we één van hen, maar vandaag nog even niet - vandaag zijn we van een andere wereld. Zij, onverstoorbaar verzonken in dagelijkse routine, maar wij… Wij hebben dus wel vanalles meegemaakt hé! 

Een laatste stop in Brussel-Zuid. Vier collega’s doen een nabespreking van  de vergadering waar ze die namiddag aan deelnamen. Na een half uur heb ik nog steeds niet echt een idee met wat ze zich nu eigenlijk bezighouden, daar op dat kantoor van hen. Wat is het eerste dat je gaat doen als je thuiskomt? Op het stationsplein in Gent Sint-Pieters is alles vertrouwd. De bierdrinkers onder de stationsluifel, de hotdogkraam, de pitta wagon, de bomen rond het plein, de trams, de bussen, de fontein die soms wel en soms niet werkt, de massa's fietsen, de mensen.

Het is 17u30, we zijn thuis. Gaan we frieten halen?

foto's: Pexel (Alex Fu/M De Goede)