Gezegend met virusverschijnselen bracht ik de eerste zestien dagen van deze coronacrisis door in quarantaine. Nadien veranderde er niet zoveel, gezien het verdict van de technische werkloosheid. Zonder huisgenoot aan mijn zijde betrad ik het koninkrijk der allenigheid. Ik leefde vroeger al redelijk relaxed, toch had ook ik door die bruuske omschakeling last van afkickverschijnselen van de dagdagelijkse draaimolen. Altijd voortdoen, afspreken met vrienden, investeren in de job, familiebezoek, huis-tuin-boompje onderhouden, … Als er al eens geen to-do’s op de agenda stonden, was het wel een verwachting of een (al dan niet mezelf) opgelegde druk die me bezighield.

Het dagelijks leven dat we allemaal kenden v.C. (voor Corona) was doorlopen van vaste gewoontes. Ook die gewoontes vielen nu samen met de prestatiedruk helemaal weg. In mijn geval maakten ze plaats voor een overdaad aan tijd om na te denken, en voor angst en onrust in allerlei vormen.

Week vier van de staycation: ik slaag erin sommige van mijn nieuwe gevoelens te aanvaarden en ze door die aanvaarding te transformeren; andere obstakels zijn moeilijker te omarmen. De dagstructuur die zich op natuurlijke wijze heeft opgeworpen - waarbij ik actieve bezigheden zoals de gang schilderen afwissel met zitten, wandelen of lezen - biedt houvast. Vier weken heeft het nodig gehad, en nu ben ik geland. In het walhalla van het nu, daar waar rusteloze zielen het onderspit delven. Voor mij is het de heerlijkheid van de tijd. Die tijd die niet bestaat. Zodra hij is, is hij alweer voorbij. Voor alles de tijd nemen die het vraagt of liever nog meer dan nodig is, omdat niets hoeft, ik nergens hoef te zijn, niemand iets van me verwacht. In het moment gaat de tijd zo voorbij.

 Leven op mijn eigen ritme, dat gaat me af. Ik floreer. Ik drink een koffie, lees, poets, zet thee, kook, zorg voor de plantjes, ontdoe me van onnodig gerief, geniet van het assortiment drankjes in de koelkast en van een heringericht huis, schilder de gang - desnoods twee keer, schrijf, doe yoga zo kort of zo lang als ik zin heb, ga dansen in het park, warm op in de zon, ik blader door de krant, ik lees de tijdschriften die overal rondslingeren eindelijk uit en geniet er van om ze nadien bij het oud papier te gooien. Soms doe ik iets nuttigs, soms is iets heel banaal, en dat is allemaal oké. De rust die ik in mezelf terugvind dankzij die kracht van het nu, resulteert in meer geduld, begrip en zachtheid naar anderen toe. Iets om na deze crisis aan vast te houden.

Ondertussen overstijgt de thermometer de 20° en is het lente geworden. Ik moet iets bekennen. Wanneer ik op wandel ben, brengt de combinatie van het zonnige weer en het weinige volk op straat mij terug naar de vakantie van afgelopen oktober in Ibiza. Elf dagen lang genoot ik er op het ritme van mijn eigen wandelende benen van de natuur, en van wat boeken. Ik leerde niemand kennen, wat anders wel gebeurt wanneer ik solo reis. De ober op mijn terras van de dag, de receptioniste van het hotel en verkopers van ijs, tickets van openbaar vervoer en ander noodzakelijk goed, waren de enigen waar ik contact mee legde. En met wat vrienden via chat. Net zoals deze dagen.

Het verrast me dat mijn gevoel me terug naar Ibiza katapulteert. Aanwezig in het nu en bij wat is (zowel vanbuiten als vanbinnen), nieuwsgierig, verwonderd, ontspannen. Wat op Ibiza kan, kan dus ook thuis. Laat die zomer zonder vliegen maar komen!

Dit was een gastbijdrage van kersvers ZZV-supporter Jill Toussaint. Zelf ook verhalen, foto's, tips, inspiratie, bekentenissen, bedenkingen of openbaringen over en voor zomers zonder vliegen en hoe fantastisch die kunnen zijn? Stuur ze ons via mail of facebookbericht of tag @zomerzondervliegen op social media!